O mnie i o gotowaniu i ostrej kuchni

                         Można zjeść byle co, ale nie byle jak zrobione.

Gotowanie jest moją pasją. Od kiedy? Można powiedzieć, że gotuję od zawsze. Od kiedy pamiętam, zaglądałam mamie do garnków. Jako nastoletnie dziewcze (szkoła podstawowa) nie zabierałam się jeszcze do poważnych dań. Byłam za to mistrzem wypieków: ciasteczek, torcików, placków. W domu z góry było wiadomo, że na wszystkie imieniny, urodziny i święta piekę ja. Z czasem asortyment zaczął się powiększać: sałatki, przekąski, zupy i na końcu całe zestawy. Ale tak naprawdę zaczęłam gotować jak wyprowadziłam się z domu. Miałam swoją kuchnię i świat należał do mnie! 😆

Mama nauczyła mnie podstaw. Zdradziła parę sekretów kulinarnych i opcji ratunkowych. Bez jej pomocy niejedno danie poszłoby do kosza. Ale ja poszłam dalej. Rozszerzyłam swoje horyzonty. Dla mnie kuchnia polska jest w smaku monotonna, a przy tym niezdrowa. Ziemniaki, tłusty sos, mięso i surówka. I tak codziennie. Wyszperałam więc książki kucharskie mamy i tak zaczęło się eksperymentowanie, które trwa do dzisiaj 😀 Uwielbiam oglądać programy o gotowaniu i wyszukiwać nowe przepisy. Dawno, dawno temu służyły ku temu książki kucharskie, których mam w domu na pęczki. Obecnie w dobie internetu tylko się kurzą. Nie wyobrażam sobie teraz gotowania bez sieci, która oferuje mi każdą kuchnie świata na wyciągnięcie ręki 😯 Potrafię poświęcić cały mój wolny czas na planowanie posiłków. I nic mnie tak nie złości, jak moje wyobrażenia nie idą w parze z rzeczywistością 👿 Ale jest jeszcze Marcinek, który z uśmiechem na twarzy skwituje: A mi tam smakowało!

Mam szczęścię, że Marcinek lubi podobne smaki co ja, ale mimo wszystko też mnie troszeczkę ogranicza. Nie lubi słodkiego, jajek, ryb, ryżu. A z tego można zrobić następne 1000 dań. Czasami uda mi się coś przemycić. Pytam wtedy na koniec -smakowało? Tak, dobre było, ale wiesz, że nie lubię jajek 😕 No i masz. Ale wiem, czego się spodziewać i danie robię wtedy dla siebie. Bo ja lubię wszystko. No może móżdżku, policzków i uszu bym nie ruszyła. To też zasługa mojej mamy, że nie wybrzydzam. W domu jedliśmy wszystko. Do teraz z łezką w oku wspominam czernine, polewkę czy ozorki. Marcinek tego nie ruszy, a ja sama tego nie zrobię. Nawet nie próbuje. No może ozorki… czasami. Jak mnie bardzo ochota najdzie na tego typu rarytasy, to się po prostu melduję na obiedzie u mamy i już. Czuję się wtedy fantastycznie, jak to dziewcze 15 lat temu! 😎

Listopad 2009

Poniższe komentarze  Cytryny i Krokodyla zmusiły mnie w końcu do uaktualnienia tego wpisu, który powstał już jakiś czas temu.

Od tamtego czasu wiele się zmieniło w naszym życiu jak i w naszych gustach kulinarnych. Od jakiś 4 lat mieszkamy w UK. Są tego dobre i złe strony. Do dobrych na pewno należy możliwość poznania ludzi innych kultur, a co za tym idzie, co mają w lodówkach i na talerzu 😯

Przez te ostatnie 4 lata moje horyzonty kulinarne stały się nieograniczone. Rzadko kiedy jadamy to samo danie dwa razy (z wyjątkiem sushi), bo jest tyle rzeczy, które chciałabym ugotować i ciągle brakuje mi czasu. Właściwie nic mnie po za czasem już nie ogranicza. Na dostępność składników nie mogę narzekać. Powoli też zaczęłam ignorować gusta Marcinka i na dobre mu wychodzi 😎

Zafascynowana nową kuchnią, wiele o niej czytam i zaczynam od zera, od najprostszych dań, po te trudniejsze, kończąc na własnym przepisie. Uwielbiam w kuchni eksperymentować, szczególnie z nowymi smakami. Oj mamo, stworzyłaś potwora 😉

Muszę jeszcze  wspomnieć o sushi, które stało się czymś w rodzaju pasji.  Pierwszy raz z sushi zetknęłam się 10 lat temu, ale dopiero tutaj, chyba dzięki tak ogromnej popularności zdecydowałam się podjąć wyzwanie i zrobić sushi sama. No i połknęłam bakcyla. Po pierwszych mało udanych próbach nauczyłam się i dzięki temu jemy sushi minimum 2-3 w miesiącu. Polecam wszystkim, bo robienie sushi jest ogromną, kreatywną zabawą. Jak  chcecie  się dowiedzieć więcej,  zapraszam gorąco na bloga www.GoSushi.pl , który powstał właśnie dzięki  mojej pasji do sushi 😀

Razem z Marcinkiem lubimy dania pikantne, a nawet bardzo pikantne i   większość potraw na tym blogu zadowoli fanów ostrej kuchni. Jeżeli korzystacie z moich przepisów, a nie należycie do wielbicieli pikantnych dań, na początku dodajcie połowę chili i innych ostrych dodatków. Ale pamiętajcie, apetyt rośnie w miarę jedzenia i ostra kuchnia wciąga! 

No i na sam koniec napiszę o moim pisaniu. Na próżno będziecie szukać na tym blogu moich refleksji. Ja się po prostu do takich rzeczy nie nadaję. Jestem osobą praktyczną, której lepiej wychodzi gotowanie niż pisanie, więc moje wpisy są najczęściej tylko przepisem, a nie opisem. Tak więc życzę wszystkim udanej zabawy w gotowanie i smacznego 🙂